ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΕΓΩ ΣΤΟ ΤΩΡΑ

Περιγραφή

Δεν νομίζω ότι αξίζω να ονομάζομαι ποιήτρια.
Οι ποιητές είναι ελεύθεροι από κοινωνικά πρότυπα, σημαντικοί, πρωτοπόροι, αγωνιστές.
Οι ποιητές είναι αιώνιοι.
Γράφω ποιήματα από ανάγκη για αληθινή επικοινωνία.
Προσπαθώ να μας θυμίσω ότι δεν είμαστε ο καθένας μόνος, ότι η τέχνη ξυπνάει μέσα μας μία ενιαία δύναμη που ενώνει γενιές, ψυχές μεταξύ τους ώστε να ενωθούν με τη γη και το χρόνο.
Άλλοι την ονομάζουν αγάπη, άλλοι πνεύμα, άλλοι θεό.
Δεν θα ονομάσω ένα πολύπλοκο αίσθημα, θα προσπαθήσω να το προσφέρω ώστε να το αγγίξουμε όλοι μαζί. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Στέλλα Ζερβάκη παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από την πρώτη της ποιητική συλλογή καλώντας μας να θυμηθούμε ότι κανένας δεν είναι μόνος και ότι η τέχνη ξυπνάει μέσα μας μια ενιαία δύναμη που ενώνει γενιές και ψυχές μεταξύ τους ώστε να ενωθούν με τη γη και το χρόνο.

Το «Ταξίδι του εγώ στο τώρα» απαρτίζεται από 60 ποιήματα για την ύπαρξη, τον έρωτα, τον χρόνο, τη συλλογικότητα, την πόλη, την απομάκρυνση από τη φύση και τα ερωτήματα που σφυροκοπούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ένα ταξίδι του εγώ που συναντιέται και συνομιλεί με τη μοναξιά και την αιωνιότητα, με το ανθρώπινο και το ονειρικό. Το κίτρινο φως από τις λάμπες του δρόμου, οι λευκοί διάδρομοι, τα γκρι πεζοδρόμια και εκείνη η Άνοιξη που εισχωρεί από μια χαραμάδα συνθέτουν τον ποιητικό καμβά της Ζερβάκη καλώντας μας σε μια συλλογική αναθεώρηση.

ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ

Σκληρά δουλεύουμε, σκλάβοι της οργής,

ο καθένας σκάβει για τον ίδιο καταγής,

και αν κάποιος κατάδικος κοίτα τον ουρανό,

με δάκτυλα τον σημαδεύουμε:

«αυτός δεν ανήκει εδώ».

Τότε το φτυάρι παίρνει όλο πυγμή:

«θα σας δείξω τί πάει να πει οργή».

Και ο ποιητής μάταια προσπαθεί,

τα βλέμματα να στρέψει

στο κίτρινο λουλούδι που φύτρωσε στη γη.

ΑΝΘΡΩΠΟΜΗΧΑΝΗ

Όλα έγιναν αυτόματα, τα μηχανήματα στο αεροδρόμιο

δεν αφήνουν λίγη ζωή παραπάνω.

Κάποτε, έναν άνθρωπο στα μάτια κοιτούσα,

να αφήσει τη πίτα, το λάδι, το τυρί ζητούσα.

Γελούσε, έλεγχε και με ένα απαλό νεύμα μου μιλούσε.

Γίνανε οι λέξεις σαφείς, οι κινήσεις μετρημένες,

οι άνθρωποι ειδήσεις.

Χθες κάποιος έκλαιγε στα επείγοντα,

για ένα τηλέφωνο παραμιλούσε,

για λίγο «χαμένο» χρόνο ζητιάνευε.

Ποιος προλάβαινε να ακούσει;

Φταίει κανείς;

Το χρόνο μας έκλεψαν, το βλέμμα μας τύφλωσαν,

τα χέρια μας έδεσαν και εμείς

το στόμα μας κλείσαμε, τα αυτιά μας βουλώσαμε,

τα μάτια μας πίσω από οθόνες κρύψαμε.

Ύστερα μας άλλαξαν.

Οι μηχανές, μόνο μηχανές αντικαθιστούν.