Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ

Περιγραφή

Το κίνητρό μου για να μεταφράσω αυτό το αριστουργηματικό έργο του Σαίξπηρ βρίσκεται κατά έναν παράξενο τρόπο στο τέλος του έργου, στον επίλογό του. Έναν επίλογο που απευθύνεται ξεκάθαρα στο κοινό της παράστασης. Ειπωμένος από τον Πρόσπερο. Όχι από τον ηθοποιό που τον υποδύεται, αλλά από τον χαρακτήρα του έργου που δεν έχει εγκαταλείψει τον ρόλο, εξακολουθεί να είναι αδιαμφισβήτητα μέσα στην αφηγηματική του κατασκευή, κομμάτι της, εκεί στο έρημο νησί της μαγείας και της μοναξιάς, έχοντας όμως ταυτόχρονα συνείδηση της παρουσίας του κοινού. Ένας χαρακτήρας που δηλώνει ότι δεν είναι σε θέση να οδηγήσει το έργο σε ένα θετικό τέλος και ότι το τέλος του είναι απόγνωση. Εκτός αν το κοινό θελήσει, με τη βοήθεια των γλυκών χεριών του, με το χειροκρότημα, με την απαλή του ανάσα, να επικυρώσει μια θετική κατάληξη στην περιπέτεια του χαρακτήρα. […]