ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ; Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Περιγραφή

[…] Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι η προφανής κατάρρευση κάθε κοινής πεποίθησης και πίστης. Θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε τίποτα, πέρα από τη γυμνή βιολογική ύπαρξη, που πρέπει να διασωθεί με οποιοδήποτε κόστος. Όμως, πάνω στο φόβο μήπως χάσουμε τη ζωή μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μια τυραννία, μόνο ο τερατώδης Λεβιάθαν με το ξεγυμνωμένο σπαθί του.
Γι’ αυτό —όταν η έκτακτη ανάγκη, η πανούκλα, κηρυχτεί λήξασα, αν κηρυχτεί— δεν πιστεύω ότι, τουλάχιστον για όσους έχουν διατηρήσει μια ελάχιστη διαύγεια, θα είναι δυνατό να επιστρέψουμε να ζούμε όπως πριν. Και αυτό είναι ίσως σήμερα το πλέον απελπιστικό πράγμα — αν και, όπως έχει ειπωθεί, «μόνο για όσους δεν έχουν πλέον ελπίδα έχει δοθεί η ελπίδα».