ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑΣ – ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ

Περιγραφή

1. Εισαγωγή

1.1. Ιστορική ανασκόπηση

Η Γη περιβάλλεται από παντού από στρώμα αέρα το οποίο ονομάζεται ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα αποτελεί ένα σώμα με τη Γη και μετέχει σ’ όλες τις κινήσεις της. Μέσα στην ατμόσφαιρα γίνονται πολλά φυσικά φαινόμενα τα οποία ονομάζονται μετεωρολογικά φαινόμενα και ο κλάδος της επιστήμης που ασχολείται με τα φαινόμενα αυτά ονομάζεται Μετεωρολογία.
Ασφαλώς τα πρώτα φυσικά φαινόμενα που εντυπωσίασαν και κίνησαν την προσοχή και το ενδιαφέρον των ανθρώπων είναι τα αστρονομικά και τα μετεωρολογικά, αλλά για χιλιάδες χρόνια οι παρατηρήσεις των φαινομένων αυτών ήταν μεμωνομένες και τυχαίες, δεν καταγράφονταν και ξεχνιόνταν.
Στην αρχαία Ελληνική θρησκεία, τα μετεωρολογικά φαινόμενα βρίσκονται κάτω από την κυρίαρχη θέληση των θεών ή ακόμα είναι τα ίδια θεοί. Στους παλαιότερους συγγραφείς όπως π.χ. στον Όμηρο 19ος π.Χ. αιώνας) τα φαινόμενα αυτά είναι εκδηλώσεις της θέλησης των θεών. Η πρώτη επιστημονική κίνηση για παρατήρηση και εξήγηση διάφορων φαινομένων της ατμόσφαιρας έγινε τον 5ο π.Χ. αιώνα στην Ελλάδα όπου μετά από συστηματική παρακολούθηση των στοιχείων του καιρού οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι και αστρονόμοι μπόρεσαν να ερμηνεύσουν διάφορα από τα μετεωρολογικά φαινόμενα και τότε έγινε η πρώτη στοιχειώδης πρόγνωση καιρού με τη σύνταξη ημερολογίων που είναι γνωστά σαν “παραπήγματα” και την καθημερινή τους έκθεση στην “Αγορά” της πόλεως. Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) στο σύγγραμμά του “περί μετεώρων” που αποτελείται από 4 βιβλία περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν των γνωστών σήμερα μετεωρολογικών φαινομένων.
Από την εποχή εκείνη μέχρι την επινόηση του θερμόμετρου (1585), του βροχόμετρου (1639), του βαρόμετρου (1643) καμία ουσιαστική πρόοδος δε σημειώθηκε στην επιστήμη της Μετεωρολογίας. Η ανακάλυψη των οργάνων αυτών αποτέλεσε ένα σημαντικό σταθμό στην επιστήμη αυτή και την ακολούθησε η κατασκευή και άλλων οργάνων όπως του υγρόμετρου, του ανεμόμετρου (1667) και άλλων. Οι πρώτοι συνοπτικοί χάρτες καιρού έγιναν από το Γερμανό μετεωρολόγο Brandes (1820) και αυτό ήταν ένας σημαντικός σταθμός στην ιστορία της θεωρητικής εφαρμοσμένης Μετεωρολογίας. και
Η νεώτερη Μετεωρολογία έχει την αρχή της στις ζημιές που έπαθε ο γαλλικός στόλος τη 14η Νοεμβρίου 1854 μπροστά στη Σεβαστούπολη κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο, από μιά σφοδρή κακοκαιρία. Τότε μετά από ερώτημα που τέθηκε από το Υπουργείο Στρατιωτικών της Γαλλίας ο διευθυντής του Αστεροσκοπείου των Παρισίων Le Verrier αφού συγκέντρωσε παρατηρήσεις από περισσότερους των 200 μετεωρολογικών σταθμών της Ευρώπης διαπίστωσε ότι η κακοκαιρία προερχόταν από τον Ατλαντικό ωκεανό και είχε φτάσει στον Εύξεινο Πόντο αφού πέρασε ολόκληρη την Εὐρώπη. Μιά διαπίστωση που έκανε ο Le Verrier ήταν ότι η πρόοδος της Μετεωρολογίας και ιδιαίτερα της πρόγνωσης του καιρού εξαρτάτο από τον αριθμό των σύγχρονων παρατηρήσεων των διάφορων στοιχείων του καιρού σε όσο το δυνατό περισσότερους τόπους και την άμεση αποστολή τους σε ειδικά μετεωρολογικά κέντρα. ‘Ετσι ο LeVerrier υπήρξε ο θεμελιωτής των δικτύων των μετεωρολογικών Σταθμών και των μετεωρολογικών Υπηρεσιών. Μετά από λίγους μήνες ιδρύθηκε στο Αστεροσκοπείο των Παρισίων Μετεωρολογική Υπηρεσία και συγχρόνως ιδρύθηκαν αντίστοιχες υπηρεσίες και σε άλλες χώρες όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στην Αγγλία, στην Ολλανδία. Οι όροι της συνεργασίας μεταξύ των παραπάνω μετεωρολογικών υπηρεσιών καθορίστηκαν στα διεθνή συνέδρια της Βιέννης (1873), της Ρώμης (1879), του Μόνάχου (1891) και του Παρισιού (1896). Το 1878 ιδρύθηκε ο Διεθνής Μετεωρολογικός Οργανισμός ο οποίος το 1950 μετονομάστηκε σε Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (World Meteorological Organization W.M.O.)
[…]