Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Περιγραφή

Η θεωρητική και μεθοδολογική κατάθεση του Μάνου Τάκα ξεκινά ένα καινούργιο ταξίδι, για να συναντήσει
νέους ερευνητές, ειδικούς του χώρου της κοινωνικής ψυχολογίας και της επικοινωνίας αλλά και λιγότερο ειδικούς,
πλην όχι ελλειμματικά προβληματισμένους, αναγνώστες. Όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν από τη μελέτη ή την
ανάγνωσή της. Όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, θα διαπιστώσουν πιστεύουμε, πως το βιβλίο αυτό αποτελεί μια
φιλότιμη, φιλόδοξη και επιτυχημένη απόπειρα αξιοποίησης της διασύνδεσης της θεωρίας των κοινωνικών
αναπαραστάσεων, των ερμηνευτικών πλαισίων και της προβληματικής των διαδικασιών κοινωνικής επιρροής, στην
προσέγγιση και «ανάγνωση», μέσω του κοινωνιοψυχολογικού βλέμματος, της κορυφαίας θεσμικά και συμβολικά
διαδικασίας συζήτησης και ψήφισης των τριών μνημονίων. Μέσα από τα ευρήματα της έρευνας, αποτυπώνονται οι
κυρίαρχοι ρητορικοί τόποι και οι αναπαραστασιακές επεξεργασίες κεντρικών θεμάτων, που συνιστούν τους καίριους
κόμβους νοηματικής επεξεργασίας και διλημματικής διαπραγμάτευσης, κατά την πολιτική αντιπαράθεση στο
διάστημα των τελευταίων δύο δεκαετιών. Αναδεικνύονται διαπραγματεύσεις της σύγκρουσης και εντοπίζονται οι
ρητορικές επεξεργασίες εκλογίκευσης αλλαγής θέσεων κατά την τοποθέτηση στα τρία μνημόνια. Έτσι, το βιβλίο
αυτό, εκτός του ότι χαρτογραφεί τις αλλοιώσεις, μετασχηματισμούς, παλινωδίες, αντιμεταθέσεις αλλά και
συνεκτικότητες των συλλογικών πολιτικών δραστών κατά τη διαχρονία της οικονομικής κρίσης, προμηθεύοντάς μας
με ένα χρονολόγιο των διακυμάνσεων της κεντρικής πολιτικής ρητορικής κατά τα τελευταία κρίσιμα χρόνια,
θέτοντας την κορυφαία κοινοβουλευτική συζήτηση υπό τη βάσανο της κοινωνιοψυχολογικής σκέψης, εμφανίζει μια
ευρεία γκάμα ρεπερτορίων διαπραγμάτευσης καίριων ιδεολογικών διακυβευμάτων αλλά και εξίσου ζωτικών
διαστάσεων ταυτοτικών περιχαρακώσεων και αναπροσδιορισμών.
Από τη μελέτη των ευρημάτων προκύπτει το πανταχού παρόν φάντασμα της συνεκτικότητας. Πράγμα που μας
υπενθυμίζει το γιατί η συγκεκριμένη έννοια ήταν και είναι όχι μόνο λυδία λίθος της κλασσικής και σύγχρονης
κοινωνιοψυχολογικής σκέψης αλλά ευρύτερο και διαχρονικό θεμέλιο της ιδιωτικής, ευρύτερα κοινωνικής και
πολιτικής ζωής. Η χιμαιρική της παρουσία στην πολιτική σκηνή άλλοτε ως ενάρετη πολύφερνη νύφη, υπό το όνομα
της «αξιοπιστίας», της «συνέπειας» και της «συνοχής» άλλοτε ως η καταγγελία της υπερβολής της ως «ακρότητα»,
«δογματισμός», «ακαμψία», «ιδεοληψία», άλλοτε ως ο ψόγος του ανεστραμμένου της ειδώλου ως
«αφερεγγυότητα», «αστάθεια», «οπορτουνισμός», ήταν και θα είναι το κεντρικό διακύβευμα σε κάθε πολιτική
διαμάχη-σχέση επιρροής-διαπάλη αναπαραστάσεων επί του είναι και του δέοντος του πραγματικού.