ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ – ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Περιγραφή

Μετά από αιώνες αποκλεισμού, καταπίεσης και συστηματικής παραβίασης των ατομικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, οι μαθητές και οι μαθήτριες με Αναπηρία και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες (ΑνΕΕΑ) έχουν καταφέρει, τις τελευταίες δεκαετίες, να αναγνωριστούν θεσμικά και να αποκτήσουν πρόσβαση στην εκπαίδευση μέσα από την οργανωμένη ειδική αγωγή. Ιδιαίτερα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ο προβληματισμός και η δραστηριοποίηση για την κατάλληλη εκπαίδευση των παιδιών με ΑνΕΕΑ έχουν οδηγήσει σε διατυπώσεις νομοθετικών αρχών και εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων για τη διασφάλιση του δικαιώματος κάθε παιδιού με ειδικές ανάγκες στην εκπαίδευση, τη δυνατότητα ίσων ευκαιριών στην εκπαιδευτική πράξη και στην πληροφορία, τις αποτελεσματικές συνεργατικές πρακτικές και πρακτικές συνεκπαίδευσης, καθώς και το διαφοροποιημένο αναλυτικό πρόγραμμα (βλ. IDEA, 2004· No Child Left Behind, 2001). Ωστόσο, η θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους μέσα από την ειδική αγωγή δεν εξασφάλισε την παροχή κατάλληλης και ποιοτικής εκπαίδευσης στη σχολική πράξη, η οποία παραμένει ζητούμενο στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα. Επιπλέον, η αυξανόμενη προώθηση και εφαρμογή της σχολικής ένταξης έθεσε εκ νέου ερωτήματα που αφορούν: (α) τον προσδιορισμό της ποιοτικής και κατάλληλης εκπαίδευσης για τους μαθητές με ΑνΕΕΑ, και (β) την περιγραφή της ειδικής τεχνογνωσίας συμπεριλαμβανομένων των εφαρμογών της υποστηρικτικής τεχνολογίας– που απαιτείται για την υποστήριξη των μαθητών και μαθητριών στο πλαίσιο της γενικής εκπαίδευσης (Fernández-Batanero et al., 2022). Τα ερωτήματα αυτά, τα οποία αρθρώνονται σε ένα σύνθετο περιβάλλον διευρυνόμενης συνεκπαίδευσης και πολυδιάστατων αναγκών, μπορούν να απαντηθούν μόνο με τη συνδρομή της σύγχρονης, εμπειρικής έρευνας στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη.