ΤΟ ΓΙΟΥΣΟΥΡΙ

Περιγραφή

Δέντρα δεν υπάρχουν μόνο στη στεριά, αλλά και στα βάθη της θάλασσας! Όπως το Γιούσουρι, ένα δέντρο θεριό κρυμμένο στα βάθη της, στοιχειωμένο και τόσο δυνατό, που όσοι επιχείρησαν στο διάβα του χρόνου να το ξεριζώσουν δεν τα κατάφεραν! Για αυτό το Γιούσουρι άκουγε από μικρός ο Γιάννος ο Γκάμαρος, και σαν μεγάλωσε κι έγινε θαλασσινός, το ‘βαλε σκοπό στη ζωή του να το κόψει, δείχνοντας σε όλους την ανδρεία του.

Πόσο δύσκολο όμως είναι να το βρει μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και πόσο θάρρος χρειάζεται να το αντιμετωπίσει, σε πείσμα όλων όσων τον αποτρέπουν από αυτό; Θα καταφέρει άραγε να το νικήσει και να επιστρέψει νικητής στο νησί του;

Ο ανθρωπιστής Ανδρέας Καρκαβίτσας, στο διήγημα αυτό από τα «Λόγια της Πλώρης», συνθέτει ζωντανές εικόνες της σκληρής ζωής των θαλασσινών μας ψυχογραφώντας τους και προβάλλοντας μια συμπάθεια για όλους αυτούς που μοχθούν και παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης χωρίς ανταμοιβή και αναγνώριση. Ας ζήσουμε κι εμείς την περιπέτεια του Γιάννου κι ας παλέψουμε μαζί του για να νικήσουμε το Γιούσουρι. Γιατί πάντα αξίζει να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο, όσο αδύνατο κι αν φαίνεται!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας (1865), πρωτότοκος γιος της πολύτεκνης οικογένειας του Δημήτρη Καρκαβίτσα και της Άννας Σκαλτσά. Μετά τα πρώτα του γράμματα πήγε Γυμνάσιο στην Πάτρα, όπου μελέτησε κυρίως επτανήσιους λόγιους και πεζογράφους της Α’ Αθηναϊκής Σχολής, ενώ γνωρίστηκε με τον Α. Βαλαωρίτη. Το 1883 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί γνώρισε τον Κ. Παλαμά, τον Κ. Χατζόπουλο και τον Γ. Ξενόπουλο. Την περίοδο εκείνη έληξε και η σχέση του με την Ιολάνθη (Γιούλη) Βασιλειάδη η οποία παντρεύτηκε πλούσιο Αθηναίο, γεγονός που συνετέλεσε στην έμπνευση της ηρωίδας της «Λυγερής» (1896), ενώ ο ίδιος δεν ξαναερωτεύτηκε ποτέ στη ζωή του. Το 1885 δημοσιεύεται το πρώτο του διήγημα «Η Ασήμω» στο περιοδικό «Εβδομάς» του Δ. Καμπούρογλου και συνεχίζει με άλλα διηγήματα, νουβέλες, άρθρα, ταξιδιωτικές εντυ-πώσεις και λαογραφικά κείμενα, στα «Εκλεκτά Μυθιστορήματα» του Χιώτη και στην «Εστία». Το 1886 αρρώστησε στα Λεχαινά από ελονοσία και πνευμονία. Το 1888 τελείωσε την ιατρική και το ίδιο έτος επισκέφθηκε τη Δωρίδα και τη Παρνασσίδα για να συλλέξει λαογραφικό υλικό για τα διηγήματά του, όμως πάλι αρρώστησε από πνευμονία. Υπηρέτησε ως γιατρός στον στρατό και στο εμπορικό ναυτικό, με αποτέλεσμα να ταξιδέψει σε πολλά μέρη. Το 1889 κατατάχθηκε στον στρατό υπηρετώντας σε Αθήνα, Λάρισα και Μεσολόγγι όπου γνώρισε τις άθλιες συνθήκες ζωής της υπαίθρου, εντυπώσεις τις οποίες αξιοποίησε αργότερα στη νουβέλα του «Ο ζητιάνος» (1897). Το 1891 διορίστηκε υγειονομικός γιατρός στο ατμόπλοιο «Αθήναι» ταξιδεύοντας από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Μεσόγειο, συλλέγοντας υλικό και εμπειρίες από τις οποίες εμπνεύστηκε το ταξιδιωτικό του ημερολόγιο «Σ’ Ανατολή και Δύση» και τη συλλογή διηγημάτων «Λόγια της πλώρης» (1899), ένα από τα κορυφαία έργα του. Ταυτόχρονα συνέχισε να δημοσιεύει διηγήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1895 τελείωσε στην Άμπλιανη Ευρυτανίας, άλλο ένα από τα κορυφαία έργα του, τη νουβέλα «Ο Ζητιάνος» (1896) και άρχισε να γράφει τον «Αρματολό» (ημιτελές μυθιστόρημα, 1906).
[…]