Περιγραφή
Η διαχείριση της δουλειάς της εργαζόμενης μαμάς
Daisy Dowling
Eίμαι πασαλειμμένη με φρουτόκρεμα απ’ την κορφή ως τα νύχια, αλλά τα καταφέρνω!»
Αυτή τη δήλωση υπερηφάνειας, αντοχής και προσαρμοστικότητας την άκουσα πρόσφατα από μια εργαζόμενη μαμά. Όλες, ως εργαζόμενες μητέρες, έχουμε βιώσει τέτοιες στιγμές, όπου μπορεί να μην πάνε όλα όπως τα σχεδιάζαμε, αλλά, έστω και με κόπο, τα καταφέρνουμε. Πολύ συχνά, όμως, στις συζητήσεις μου με εργαζόμενες μητέρες ακούω ερωτήσεις, αμφιβολίες και προβληματισμούς για πράγματα που τις στρεσάρουν και τις φοβίζουν.
Έχω σκεφθεί και καταλήξει ότι αυτό ακριβώς είναι το «κομβικό σημείο»: η στιγμή που ένα άτομο μεταπηδά από τη φάση της περιγραφής κάποιων εξωτερικών γεγονότων για τον εαυτο του –τα επαγγελματικά του επιτεύγματα, την πορεία του στον εργασιακό στίβο, το πόσα παιδιά έχει και σε τι ηλικία, και ούτω καθεξής- στο πώς «τα βγάζει πέρα», πώς αντεπεξέρχεται στη δύσκολη καθημερινότητα, και αρχίζει να μου μιλάει για τις πραγματικές σκέψεις και τις εμπειρίες του. Μερικές από αυτές τις εξομολογήσεις αφορούν πρακτικά, καθημερινά οργανωτικά θέματα:
• Έχω μια βασική λίστα με τα κυριότερα πράγματα που πρέπει να κάνω. Υπάρχουν, όμως, και χωριστές, επιμέρους λίστες με όλα όσα πρέπει να κάνω στη δουλειά, στο σπίτι και με τα παιδιά. Μερικές φορές θυμάμαι κάτι που έχω να κάνω την ώρα που οδηγώ, και με πιάνει τέτοιο άγχος μήπως το αμελήσω που σταματάω στην άκρη του δρόμου και σπεύδω να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω.
• Όταν ήμουν παιδί, το βράδυ τρώγαμε όλοι μαζί. Ήταν ένα πραγματικό οικογενειακό γεύμα. Τώρα συνήθως παραγγέλνουμε απέξω.
Για άλλα άτομα, ωστόσο, το θέμα είναι πιο συναισθηματι- κό όταν σκέφτονται με ποιο τρόπο θα εξισορροπήσουν την ταυτότητα, την αντίληψη, την ενέργεια και τα συναισθήμα- τά τους:
• Πρέπει να λέω στους πελάτες για τα παιδιά μου ή να τους κρύβω το γεγονός ότι είμαι μαμά; Σε ποιο βαθμό είναι επιτρεπτό να μιλάω στους άλλους για τα οικογενειακά μου;
• Σίγουρα, όλοι αναγκαζόμαστε κάποιες φορές να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τη δουλειά μας, επειδή πρέπει να πάμε σε κάποια σχολική εκδήλωση ή επειδή τα παιδιά μας είναι άρρωστα. Ωστόσο, το σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον είναι σκληρό και δεν θέλω ποτέ να σκεφτεί κανένας ότι δεν παίρνω τη δουλειά μου στα σοβαρά ή ότι κατά κάποιον τρόπο δεν είμαι ικανή «για περισσότερα».
• Έχω την αίσθηση ότι είμαι δύο διαφορετικά πρόσωπα! Στη δουλειά δίνω πάντα την εντύπωση ότι «το έχω», ότι είμαι απόλυτα ικανή και αποτελεσματική. Υπάρχει, όμως, και ο άλλος μου εαυτός, αυτόν που βλέπει η διευθύντρια του παιδικού σταθμού, η οποία με παίρνει παράμερα και μου κάνει συστάσεις να μην αργώ να παίρνω το παιδί μου όταν σχολάει.
[…] (Από την εισαγωγή του βιβλίου)