ΛΙΜΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ

Περιγραφή

Με το πρώτο του βιβλίο, «Λίμνες μέσα σε θάλασσα», που αποτελείται από δέκα διηγήματα και δύο ποιητικές ενότητες, ο Αριστοτέλης Πιττάρης μας δίνει ένα υβριδικό έργο, στο οποίο μαστόρικα γράφει με βαθιά ανθρωπιά για τον θάνατο, τη φύση, την ενικότητα των ανθρώπων, την αίσθηση αδιεξόδου, ακόμα και για την ριζοσπαστική αμφισβήτηση. Ένα παπάκι βρίσκει τον θάνατο και «Ποιος ξέρει; Κάποιοι τυχάρπαστοι λένε για κάτι έργα, κάτι διαρροές μιας εξόρυξης χρυσού κάπου εκεί κοντά. Ποιος ξέρει;», ενώ άλλοτε σκέφτεται οτι: «Και, όμως, μένουμε ενικοί σχεδόν μονοκόμματοι. Καθένας ξέχωρα». Αυτό το ξέχωρα συνιστά και μια άβυσσο, οπότε το ποιητικό υποκείμενο επιτρέπει στον εαυτό του να ονειρευτεί και λέει: «να αφήναμε τα κομμάτια μας να παίξουν επιτέλους στον αέρα· να βρεθούν μεταξύ τους οι λύπες και να παρηγορηθούν οι χαρές και να συνομιλήσουν οι προσμονές μας». Αφήνει ακόμα περιθώριο για μια έφοδο στον ουρανό, μια νέα ελευθερία «Να δαγκώσουμε το χέρι που μας ταΐζει (…) Όπως σε παλιότερες, αγριότερες εποχές». Στα εξαιρετικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά, συμπυκνώνει τόσο την συνείδηση του κοινωνικού και πολιτικού ψύχους, όσο και εκείνη της αναπόδραστης ανάγκης για κάτι ζεστότερο, για την συνύπαρξη, την προσμονή για εκείνη που θα του έδειχνε τον δρόμο προς το συναίσθημα ξανά, αλλά και την αλλαγή, το να ξεχύνεσαι στους δρόμους σε μια νέα ελευθερία, το να πάψεις να κοντοστέκεσαι λαχανιασμένη στα σκοτεινά, το να βγάζεις μεγαλόπρεπα τη γλώσσα. «Δε βγάζω λέξη δε βγαίνω έξω· παραμερίζω λίγο μόνο κι αφήνω τον κόσμο ολόκληρο να μπει». Να μπει, λοιπόν κι ο κόσμος, όπως ο αναγνώστης γενναιόδωρα μπαίνει στα ευρύχωρα και φιλόξενα αυτά κείμενα και αναπνέει, αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και τους δίπλα του, την σημασία του μαζί, της πιο δυναμικής, αναγκαίας και όμορφης αναστάτωσης.

-Νικόλας Κουτσοδόντης

Δείγμα γραφής:

Μακρύς άγριος δρόμος

Στον νέο σταθμό, όπως ακριβώς και στον παλιό, σαν βραδιά ζει, φιγούρες μοναχές —δίχως καν ίσκιο— ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά. Στέκονται· κοιτάνε, χάνονται αθόρυβα, με τις αποσκευές στα χέρια, την άκρη της καμπαρντίνας να θροΐζει, τον άνεμο από πάνω στα γυμνά κλαδιά και τους μεταλλικούς δείκτες του μεγάλου ρολογιού να προχωρούνε αργά πάντα.
Λίγο πιο πέρα, στο νέο λιμάνι, όπως ακριβώς και στο παλιό, άπνοα πλοία πλέουνε πλάι στην Πλας Μπλανς· το κρώξιμο των πουλιών σκεπάζει άλλες φιγούρες που περιφέρονται με άλλες αποσκευές στα βαριά τους χέρια. «Ίσως οι αποσκευές», σκέφτονται, «ίσως αυτές να είναι που μας βγάζουνε στο δρόμο».
Τις βλέπεις πλέον έρημες, ακουμπισμένες στο βρεγμένο οδόστρωμα, περιτριγυρισμένες από ανθρωπόμορφους μεγάλους γλάρους που ψάχνουνε να σε κοιτάξουνε στα μάτια· ενώ οι φιγούρες, σε μια απόσταση, συνεχίζουν την περιδιάβαση, το ίδιο σκοτεινές, με τα ίδια βαριά χέρια κατακόρυφα να δείχνουν προς το χώμα, όπως ακριβώς και πριν.
Δεν ήταν οι αποσκευές, το πέταγμα των γλάρων· ούτε το μεγάλο ρολόι, οι θολοί προορισμοί. Μπροστά τους πάντα ανοιγότανε μακρύς άγριος δρόμος — ήταν αυτός που γεννούσε την πορεία.

Βιογραφικό

Ο Αριστοτέλης Πιττάρης γεννήθηκε το 1989 και έζησε κυρίως στη Θεσσαλονίκη, με διαλείμματα σε Σαντορίνη, Πόρτο, Παρίσι, Κρήτη. Σπούδασε στα τμήματα Πολιτικών Μηχανικών και Πολιτικών Επιστη μών του Α.Π.Θ. και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ίδιου πανεπιστημίου. Το βιβλίο Λίμνες μέσα σε θάλασσα είναι η πρώτη του συλλογή ποιημάτων και πεζών. Ορισμένα κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στη Θράκα, στο πε ριοδικό Ararouna και στην ανθολογία Για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας‐Κύπρου.