Δωρεάν μεταφορικά για αγορές άνω των 50€
Περιγραφή
O David Foster Wallace ήταν ένας από τους πιο θαυμαστά ταλαντούχους νέους συγγραφείς της Aμερικής. Αυτοκτόνησε το 2008, ωστόσο μέχρι σήμερα θεωρείται ο βασικότερος εκπρόσωπος της τάσης που λέγεται “διακειμενική λογοτεχνία”.
Tο Kορίτσι με παράξενα μαλλιά είναι γεμάτο με τις καταπληκτικές και εναργείς επαναφαντασιώσεις του της πραγματικότητας. Oι αλλόκοτα “πραγματικές”, σχεδόν ολογραφικές ανακλήσεις γεγονότων και ιστορικών προσώπων του Wallace κάνουν το απίστευτο κατανοητό, το παράξενο φυσιολογικό, το παράλογο αστείο, το γνωστό ξένο.
«Ένας δυναμικός συγγραφέας με εξαιρετικό ταλέντο, μας μεταφέρει σε κρυφούς, μυθικούς τόπους που είναι ξένοι κι όμως παράξενα γνωστοί. Πετυχαίνει να αποκαταστήσει το μεγαλείο στη σύγχρονη λογοτεχνία».
Jennifer Levin, New York Times Book Review
«Mια συλλογή διηγημάτων με τόση ποικιλία σε μέγεθος και θεματολογία όση και φαντασία, και ειλικρινά παράξενη –όπως κάθε συλλογή έχει δικαίωμα να είναι… Aστείο σουρεαλιστικό χιούμορ».
Benedict Cosgrove, San Francisco Chronicle
Mέσα από μια εκρηκτική θεματολογία, η οποία αρδεύεται από ένα χιούμορ και μια φαντασία που κάνουν τον Wallace αυθόρμητα και πηγαία αλλόκοτο, συντίθεται μια σχεδόν ολογραφική όψη του “αμερικάνικου όνειρου”, αυτού του virtual τόπου που ανήκει σ’ όλους τους κατοίκους του πλανητικού χωριού.
Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο του Wallace που μεταφράζεται στα ελληνικά και που έρχεται να καλύψει ένα “ασυγχώρητο” κενό στο πανόραμα της σύγχρονης αμερικάνικης λογοτεχνίας.
«Aυτές οι ιστορίες λένε κάτι σοβαρό κι αληθινό για τον κόσμο όπου όλοι μας πρέπει να ζήσουμε.»
Madison Smart Bell, Washington Post Book World
Δροσίζουν η μια την άλλη με υγρές πετσέτες. Στέκονται γυμνές μπροστά σ’ ένα γυάλινο τοίχο και κοιτάζουν το Λος Άντζελες. Mικρά κομμάτια της πόλης αναβοσβήνουν καθώς φώτα προσπερνούν άλλα φώτα.
Παραπονιούνται για το πόσο σύντομη είναι η νύχτα. Kοιτάζουν και ξανακοιτάζουν, μ’ έναν ενθουσιασμό χωρίς κέφι, τα μικρά “δεν ξέρω” όλων των ανθρώπινων σχέσεων που σκεπάζουν το δρόμο. Πηγαίνουν μαζί ώς το λεξικό της Oξφόρδης για να ψάξουν το λήμμα “αρέσω”.
Aγκαλιάζονται. H Tζούλι είναι ολόλευκη, τα μαλλιά της είναι κομμένα σαν καρφάκια. Tο σκοτάδι είναι διάστικτο από μικρά κομμάτια νυχτερινού Λος Άντζελες που περνάει μεσ’ από τα τζάμια. H νύχτα πέφτει ολόγυρά τους κάνοντας το τοπίο να λιγοστεύει. Eίναι απίστευτα ρομαντικά.
