3΄

Περιγραφή

Πως εξιχνιάζεις έναν φόνο όταν η τέλεσή του, σύμφωνα με την κοινή λογική, είναι αδύνατον να διαπραχθεί;

Πως πιάνεις το νήμα της υπόθεσης όταν δεν μπορείς να εντοπίσεις ούτε την άκρη του;

Ο αστυνόμος Κλέανθος Παπαγιαννίδης έχει μπλέξει αυτή τη φορά για τα καλά !

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Μη μου πείτε ότι δεν έχετε ξαναδεί νεκρό! Κι εγώ που σας νόμιζα για αστυνομικό…» ήταν το κερασάκι στην τούρτα που ήρθε για να ξεδιαλύνει πάσα αμφιβολία του Κλέανθου.

Όλος ο «θίασος» είχε ανέβει στη σκηνή του εγκλήματος, αυτός του έλειπε. Μπροστά του στεκόταν, περιχαρής και αγέρωχος, ο ιατροδικαστής Κωνσταντίνος Γραμψίας. Είχαν γνωριστεί και, δυστυχώς για τον Κλέανθο, συνεργαστεί στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας Παπαϊωάννου. Εκείνη την περίοδο ο Γραμψίας ήτανε ιατροδικαστής στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αιγαίου. Ο Κλέανθος τον είχε αντιπαθήσει εξαρχής, το ίδιο και ο Γραμψίας. Με την εξιχνίαση της υπόθεσης Παπαϊωάννου, ο Κλέανθος πίστεψε ότι δεν θα τον έβλεπε ξανά ούτε ζωγραφιστό. Μόνο που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος, όσο και αν έψαξε ο Κλέανθος, ποτέ δεν μπόρεσε να τον εντοπίσει, μη γνωρίζοντας αν έπρεπε να ρίξει το ανάθεμα στον Θεό, τον αρχηγό ή την κακιά του τη μοίρα. Από την ημέρα που ο Κωνσταντίνος Γραμψίας πήρε μετάθεση στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών, ο Κλέανθος όχι μόνο ζωγραφιστό τον έβλεπε, αλλά τον λουζόταν κιόλας σχεδόν επί καθημερινής βάσης.

«Τι πάθατε; Δεν σας βλέπω και πολύ καλά. Ξέρετε, σε αυτό το επάγγελμα θα πρέπει να συνηθίσετε στη θέα των πτωμάτων», συνέχισε το βιολί του ο Γραμψίας.

Σίγουρα ο ιατροδικαστής είχε κέφια, κάτι που δεν ίσχυε για τον Κλέανθο.

«Έχετε καταλήξει σε κάποια πρώτα συμπεράσματα;» ρώτησε ο Κλέανθος όσο πιο ήρεμα μπορούσε, διότι το αίμα του ήδη έβραζε.

«Βεβαίως! Να υποθέσω ότι προτιμάτε, όπως πάντα, την εκλαϊκευμένη εκδοχή;» ρώτησε χαιρέκακα ο Γραμψίας.

Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του Κλέανθου αστραπιαία. Ξεροκατάπιε, ήταν έτοιμος να εκσφενδονίσει λόγια όλο… «μέλι», αλλά κοντοστάθηκε. Όχι, δεν θα έπαιζε το παιχνίδι του Γραμψία. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Κλέανθος είχε την ατυχή ιδέα να του ζητήσει να του περιγράψει με απλά λόγια τις συνθήκες θανάτου του Παπαϊωάννου, μόνο που η παράκλησή του είχε φέρει ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Ο ιατροδικαστής τον είχε περάσει τότε για ηλίθιο και ανάλογα τον είχε αντιμετωπίσει.

«Για να μην απαντάτε, μάλλον ναι. Οπότε, έχουμε και λέμε… Το θύμα απεβίωσε δια στραγγαλισμού. Μπορείτε άλλωστε να διακρίνετε τα εμφανή σημάδια στον λαιμό του. Την ώρα θανάτου την προσδιορίζω μεταξύ δώδεκα το βράδυ και μία το πρωί. Το θύμα, κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόλαβε να αντισταθεί. Το στοιχείο της έκπληξης και της ταχύτητας, με την οποία έδρασε ο δράστης, συνηγορεί στο ότι δεν εντοπίστηκαν ούτε εκδορές ή μώλωπες στα χέρια του θύματος ούτε σπασμένα νύχια στα δάχτυλα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, στην προσπάθεια των θυμάτων να αμυνθούν, είναι σύνηθες να εντοπίζονται τέτοιου είδους ευρήματα. Από μία πρώτη ψηλάφηση του θύματος –αν και θα πρέπει να περιμένουμε την αυτοψία για να σας το πω με βεβαιότητα– φαίνεται ότι έχει υποστεί κάταγμα στην κάτω πλευρά του δεξιού θώρακα. Ο μακαρίτης έχαιρε άκρας υγείας. Πριν με ρωτήσετε πώς το ξέρω, σας απαντώ ότι πάντα τεκμηριώνω τα λεγόμενά μου, σε αντίθεση με ορισμένους που αρέσκονται σε θεωρίες… επιστημονικής φαντασίας. Για του λόγου το αληθές, μπήκα στον κόπο να κάνω τη μικρή μου έρευνα, διότι αν ήταν να περιμένω από εσάς να την κάνετε, θα ξημεροβραδιαζόμασταν εδώ. Το συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα προσωπικό με διαβεβαίωσε ότι ο Τεπανδρής, όσο ζούσε, υπήρξε ακμαιότατος από κάθε άποψη, γερός αν και γέρος, και είχε τουλάχιστον την τύχη να μην πεθάνει ούτε από πέσιμο ούτε από χέσιμο, όπως λέει και ο πάνσοφος λαός μας. Συνεπώς, μία μόνο λογική εξήγηση μπορεί να δοθεί για την ύπαρξη αυτού του κατάγματος, ότι κατά πάσα πιθανότητα…»