14η ΙΟΥΛΙΟΥ

Περιγραφή

Η Γαλλική Επανάσταση αρχίζει στις 28 Απριλίου του 1789, τη μέρα που ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης βιοτεχνίας χάρτινης ταπετσαρίας ανακοινώνει στο προσωπικό μειώσεις μισθών. Οι εργάτες εξεγείρονται, βάζουν φωτιά στις εγκαταστάσεις, τις λεηλατούν. Η Γαλλία είναι σε κρίση οι άνθρωποι υποφέρουν. Ώσπου έρχεται αυτή η ατέλειωτη πνιγηρή νύχτα της 13ης Ιουλίου του 1789, μια νύχτα που όλοι την πέρασαν ξάγρυπνοι, γεμάτοι αγωνία. Το πρωί της 14ης Ιουλίου, με την άλωση της Βαστίλλης, η Επανάσταση είναι πλέον σε εξέλιξη. Ο Ερίκ Βυϊγιάρ μάς μεταφέρει το κλίμα εκείνης της ημέρας, εμφυσώντας πνοή σε τούτη τη μεγάλη εξέγερση που, με τον καιρό, το μήνυμά της ξεθώριασε σε εορταστικό απολίθωμα. Με αφετηρία το ανώνυμο πλήθος, το “14η Ιουλίου” εστιάζει στη συλλογική αφήγηση των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτά τα γεγονότα, αλλά ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία μικρογραφίες όλο ζωή, που συνθέτουν από κοινού μια μεγαλειώδη τοιχογραφία.
Η άλωση της Βαστίλλης είναι ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα όλων των εποχών. Μας αφηγήθηκαν, όμως, την ιστορία της όπως την έγραψαν οι επιφανείς, υπό την οπτική γωνία όσων δεν ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα. Το βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ διηγείται, αντίθετα, την ιστορία των αφανών που πράγματι άλωσαν τη Βαστίλλη. Είναι ένα βιβλίο χάρη στο οποίο η ημέρα της επετείου της Γαλλικής Επανάστασης, η ημέρα της εθνικής εορτής της Γαλλίας, μοιάζει να ανακτά το ορμητικό και ανυπότακτο μεγαλείο της.
Ένα βιβλίο με παθιασμένη γραφή, το οποίο καθιστά πρόδηλο αυτό που συνήθως λησμονούμε: η ελευθερία απαιτεί και την ισότητα όλων ενώπιον της Ιστορίας.

«Πώς γράφεται λογοτεχνία χωρίς μυθοπλασία; Πώς ξαναγράφεται η Ιστορία ώστε να μετουσιωθεί σε ένα εύπεπτο, έξυπνο και ερεθιστικό ανάγνωσμα; Πώς εντέλει μπορούμε να δούμε την Ιστορία των μεγάλων στιγμών της ανθρωπότητας, όχι με έμφαση στα πρόσωπα της πρώτης γραμμής αλλά με την πανοραμική κατόπτευση του πεδίου όπως μόνο η λογοτεχνία ξέρει να κάνει; Σ’ αυτά τα πολλαπλά ερωτήματα, ο ?ric Vuillard επιτυγχάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, καθώς ανανεώνει το ιστορικό μυθιστόρημα με τη μέγιστη αντικειμενικότητα, σαν να γράφει ιστορική πραγματεία, αλλά συνάμα και με την αναγκαία υποκειμενικότητα, που χρειάζεται το μυθιστόρημα». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr – 13/06/2019)